Inge begint aan nieuwe carrière na de brand
Voor slachtoffers van de Nieuwjaarsbrand was 2004 het jaar van afsluiten. De procedures tegen Jan Veerman zijn afgehandeld, de schadevergoeding is geregeld en de Wir War Bar wordt omgebouwd. Daar komt geen café meer. Maar het boek kan nog niet helemaal dicht. „Daar ben ik wel blij om dat er geen bar meer in komt. Ik ben er zelf gewond geraakt en er is een vriendin overleden. Daar past geen bar meer. Al zal niet iedereen in Volendam dat waarderen”, zegt Inge Keijzer.
De schadeprocedures zijn afgesloten en het geld is uitgekeerd. Zelf is Inge eerst lekker kleren en spullen gaan kopen, maar toen kwam het verstand. „Ik heb het grootste deel van het geld vastgezet in een fonds voor later. Voor als ik ga trouwen of een huis wil kopen. En misschien heb ik het wel nodig om iemand mijn huis schoon te laten maken. Door de brand kan ik sommige dingen niet meer zo goed. Misschien heb ik later opeens een hulp nodig.” Inge heeft indertijd in België in het ziekenhuis gelegen. Ze is verbrand aan armen, nek, rug, billen en een deel van haar gezicht. Dertien operaties heeft ze achter de rug. „Dat hebben ze heel goed gedaan daar.” Door de brand zijn delen van zenuwen in haar benen afgestorven waardoor ze een enkel en tenen niet kan bewegen. En ze kan moeilijk lang staan of lopen. „Ik ben blij dat die procedures allemaal achter de rug zijn. Al dat gezeur steeds over ons. Steeds werd de boel weer opgerakeld en mij kan het niks schelen wat ze met Jan Veerman uitspoken. Tijdens die processen kwam wel weer van alles boven. Nu is de zaak afgesloten en kun je het makkelijker achter je laten.
Maar het boek blijft altijd wel een beetje open. Ik slaap slecht en heb nachtmerries. Gelukkig kan ik goed met mijn moeder, mijn zus en mijn vriend praten. Ik zat toen in de derde van de havo en wilde na de brand niet meer naar school. Nu heb ik toch de havo afgemaakt en ik heb eerst allerlei tests gedaan om te kijken wat voor werk ik precies wil doen. Daar kwam duidelijk naar voren dat ik gek ben op kinderen. Ik wil zelf ook wel kinderen, maar daar ben ik nog een-beetje te jong voor. In februari begin ik met een opleiding sociaal pedagogisch werk. Ik ga twintig uur per week werken op een kinderdagverblijf en dan een dag in de week naar school. Een kantoorbaantje zou misschien makkelijker zijn maar ik wil graag met mensen werken. Kinderen zijn zo leuk. Ze geven je liefde en ze nemen je zoals je er uitziet. Door oudere mensen word je soms zo snel veroordeeld. Dat doen kinderen niet. Ze zeggen de dingen wel lekker direct en eerlijk.”